Verdomde tanden die groeien

Wanneer je ouder wordt, tussen de reeks opmerkingen en andere adviezen die je ontvangt - zonder er noodzakelijkerwijs om te hebben gevraagd - van degenen die al kinderen hebben, is er een zin die bijzonder vol mededogen, plezier (sadistisch) en afschuw is, soms zelfs vergezeld van een hand op de schouder, zoals "ga moed, iedereen gaat daarheen ... ", dat is: "Ah je zult zien wanneer hij/zij zijn tanden zal afsnijden! Zoals met veel dingen, zijn er net zoveel manieren om tandjes te ervaren (ondergaan) als er baby's zijn. Er zijn ook veel manieren om ze te (proberen te) ontlasten. Of u nu de voorkeur geeft aan natuurlijke methoden, zoals Romeinse kamillehydrosol, homeopathie, amberkleurige ketting, of liever een beroep doet op gels en andere geneesmiddelen die specifiek zijn voor deze levensfase, er is voor elk wat wils. Sommige baby's hebben meerdere dagen koorts, wangen en billen rood en lijden veel, terwijl anderen "gewoon" de behoefte voelen om alles wat ze vinden te kauwen en behoorlijk kwijlen, zonder zich meer te schamen dan dat. Niemand kan er iets aan doen, het gaat zo. Kortom, toen de eerste tanden van onze zoon naar buiten kwamen (ik zeg "de", omdat ze naar meerdere kwamen), beseften mijn metgezel en ik het alleen omdat hij veel dingen in zijn mond droeg (maar, je zult me vertellen, met bijna zes maanden stopt een baby al vaak alles in de mond), dat hij nogal kwijlde en dat hij de neiging had om wangen een beetje rood te hebben. Omdat hij niet huilde of koorts had, was het door op een avond het topje van zijn pink in de mond van ons jongetje te stoppen dat mijn vriend zich realiseerde dat zijn onderste tandvlees een beetje in het midden "prikte"... De volgende dag verschenen de twee onderste centrale snijtanden tegelijkertijd. Kort daarna waren het zijn bovenste centrale snijtanden die begonnen te groeien, de een na de ander deze keer, die zich iets pijnlijker een weg baanden dan hun onderste vriendinnen. Een beetje hydrosol in de mond en massage op de wangen hielpen onze zoon goed, maar we voelden dat hij zich nog steeds schaamde. In deze gevallen en zoals vaak, waren de enige dingen die hem konden helpen om hem kusjes, knuffels te geven (dit is mijn favoriete activiteit geworden sinds zijn geboorte) en hem zoveel mogelijk af te leiden, terwijl hij een of twee grote koude tandjesringen en een beroemde rubbergiraf tot zijn beschikking liet. Om dit te doen, naast het spelen, luisteren naar muziek, het lezen van verhalen en het proberen, waarom niet, gebarentaal, elke dag dat ik (omdat ik thuis bij hem was) onze draagdoek aantrok, installeerde ik comfortabel mijn kleine jongen en danste ik. Dit had (en heeft nog steeds) het effect dat hij aan het lachen werd en het huis vanuit een andere hoek aan hem presenteerde, terwijl hij deelnam aan zijn "ritmische ontwaken". Uiteraard doen we deze dingen alleen als hij zich schaamt voor zijn tanden en we oefenen veel andere activiteiten, maar wat de situaties ook zijn, dragen (in sjaal, draagdoek, draagzak of gewoon "arm") is altijd een veilige gok, omdat het kind zich gekalmeerd, gerustgesteld en getroost kan voelen.