Wiesz, że jesteś rodzicem, gdy nosidełko staje się jedynym sposobem na uśpienie twojego dziecka! 

Zanim zaczniemy, kim jest tata Chouch? 

To tata bloger, który uwielbia proponować cytaty dla wszystkich rodziców z poczuciem humoru i dzieli się tym, co najlepsze w rodzicielskim internecie. Opowiada nam o swoim doświadczeniu z noszeniem! 

 Nosiłem go z konieczności, a potem dla przyjemności!

Jules miał 4 miesiące, gdy zaczął spędzać dni u opiekunki. Było mi smutno zostawiać go rano, ale też tak bardzo szczęśliwy, że mogę pójść napić się kawy - tak długo nie pamiętałem już, jaki ma smak. Przez 3 lata, codziennie go tam zawoziłem i odbierałem. To właśnie w tym okresie zdałem sobie sprawę, że musiałbym wnosić wózek po wszystkich schodach w metrze... co było kompletnie niewykonalne. Musiałem więc znaleźć rozwiązanie. nosidełko wydawało się najbardziej logicznym i najprostszym rozwiązaniem. Proste... Tak mi się wydawało, zanim przyjrzałem się modelom i wszystkim możliwościom, jakie miałem do wyboru: chusta do noszenia, nosidełko ergonomiczne lub preformowane, noszenie z przodu czy na plecach. Ponad 2000 możliwości, nie licząc wielu kolorów. Po przemyśleniu i wzięciu pod uwagę różnych opinii (które czasami są ostre jak nowe ząbki twojego dziecka, które podgryzają ci palce), zdecydowałem się na PhysioCarrier. Kusiły mnie chusty do noszenia, ale ponieważ mam problemy z zawiązywaniem sznurówek, pomyślałem, że to nie jest poważne. Nosidełko było więc dla mnie jako początkującego dobrą opcją! Zacząłem nosić go codziennie podczas 40-minutowych spacerów. Pozwoliło nam to zbudować piękną relację ojciec-syn. Rozmawiałem z nim podczas każdego spaceru, opowiadając mu o swoim dniu, pytając, czy jego dzień był dobry. Brałem "Bu" za pozytywną odpowiedź, choć tak naprawdę nie miałem pojęcia. Potem nosiłem go znacznie więcej, nie tylko w drodze do opiekunki. Oczywiście, zacząłem nosić go mniej, gdy zaczął chodzić, co nastąpiło w wieku 13 miesięcy. Kontynuowałem noszenie podczas codziennych podróży, ale jako rodzice jesteśmy tak dumni, widząc go chodzącego! Jednym słowem, uwielbiałem ten okres, kiedy rozmawialiśmy, kiedy podskakiwałem, żeby go rozśmieszyć, kiedy pokazywałem mu liście drzew. Najbardziej podobało mi się, gdy spacerowaliśmy z żoną z nosidełkiem, gdy ludzie patrzyli na nas czule... Szczególnie gdy widzą mężczyznę noszącego swoje dziecko... cóż, to pewnie dlatego, że z moją posturą wyglądałem jak kangur. Pozdrawiam wszystkich. Tata Chouch